ေဆးရံုတစ္ခုလံုး အလုပ္မ်ားလြန္းေနတဲ႕တစ္ေန႕ မနက္ခင္း ၈နာရီခြဲ အခ်ိန္ေလာက္မွာ
အသက္ ၈၀ အရြယ္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ ေဆးရံုကို ေရာက္လာတယ္.. အရင္တစ္ပတ္က
ခြဲစိတ္ထားတဲ႕ သူ႕လက္ေပၚက ခ်ဳပ္ရိုးကို ျပန္ေျဖဖို႕ ေရာက္လာတာပါ.. သူက ေဆးရံု
ေရာက္ေရာက္ ခ်င္းဘဲ ကၽြန္ေတာ႕ကို ေျပာတယ္….
“ကိုးနာရီေလာက္မွာ အဖိုး ခ်ိန္းထားတာေလးတစ္ခု ရွိလို႕ အရင္လိုေနတယ္..
အဖိုးကို အျမန္လုပ္ေပးပါ လူေလးရယ္ …”
ကၽြန္ေတာ္က သူ႕နံမည္ အသက္ စတာေတြကို စာအုပ္ထဲေရးသြင္းလိုက္ရင္း “ အဖိုး
ခနေလာက္ထိုင္ပါဦးခင္ဗ်ာ” လို႕ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္….. သူ႕ဒဏ္ရာက ခ်ဳပ္ရိုးကို
ေျဖဖို႕ဆိုရင္ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ေယာက္ အားဖို႕ အနည္းဆံုးတစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ေတာ႕
ေစာင္႕ရလိမ္႕မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္… ကၽြန္ေတာ္ က သူ႕ရဲ႕အလွ်င္စလို ျဖစ္ေနတဲ႕
အမူအရာေၾကာင္႕ ဒီေဆးရံုမွာ ေလာေလာဆည္ အလုပ္သိပ္မမ်ားတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကဘဲ
ၾကည္႕ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…
အနာကို စစ္ေဆးၾကည္႕ေတာ႕ အားလံုးအေျခအေနေကာင္းတယ္.. အနာလဲက်က္ေနျပီ … ဒါနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို အနာ ခ်ဳပ္ရိုး ေျဖဖိို႕ လိုအပ္တဲ႕ ကိရိယာ
တန္ဆာပလာေတြ ယူလာဖို႕ လွမ္းေျပာ လိုက္တယ္… ခ်ဳပ္ရိုးေျဖေနရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က
သူ႕ကို စကား စေျပာလိုက္တယ္…
“အဖိုး ဘာေတြမ်ား အေရးတၾကီး ခ်ိန္းထားတာရွိလို႕လဲ ဒီေလာက္အရင္လိုေနတာ…”
“ မဟုတ္ပါဘူးလူေလးရယ္… အဖိုး မိန္းမနဲ႕ မနက္စာ အတူစားဖို႕အတြက္
လူနာေစာင္႕ေရွာက္ေရးေဂဟာကို သြားမလို႕ပါ… အဖိုးက မနက္တိုင္းကို သူနဲ႕အတူတူ
မနက္စာ စားေနၾကေလ…..”
“ေအာ္.. အဖိုးမိန္းမက လူနာေစာင္႕ေရွာက္ေရးေဂဟာမွာလား …
ေနမေကာင္းလို႕လားခင္ဗ်ာ…”
“အင္း.. သူက အယ္လ္ဇိုင္းမားေရာဂါေၾကာင္႕ ကုသ ေစာင္႕ေရွာက္မႈခံယူဖို႕ အဲဒီမွာ
ေရာက္ေနတာပါကြယ္..”
ကၽြန္ေတာ္က အဖိုးကို က်ီစယ္ခ်င္တာနဲ႕
“တကယ္လို႕ နံနက္စာစားဖို႕ အဖိုး နည္းနည္း ေနာက္က်ရင္ အဖြားက အဖိုးကို
စိတ္ဆိုးမွာလား”..
*“သူ က အဖိုးဘယ္သူဆိုတာကိုေတာင္ မသိေတာ႕ပါဘူးကြယ္…. အဖိုးကို မမွတ္မိေတာ႕တာ
ခုဆို ၅ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိပါျပီ..”*
ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးအံ႔ၾသသြားတယ္.. “အိုး.. ဒါနဲ႕ေတာင္ အဖိုးက မနက္တိုင္း
မနက္တိုင္း မနက္စာအတူ စားဖို႕သြားေနေသးတယ္ေနာ္..အဖိုး ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ
ဆိုတာကိုေတာင္ သူက မမွတ္မိေတာ႕ဘဲနဲ႕မ်ား…”
အဖိုးအိုက ျပံဳးလိုက္တယ္…. ျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ႕လက္ကို အသာအယာ
ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီးေတာ႕ ေျပာတယ္..
*” သူအဖိုးကို မသိေတာ႕တာ မွန္ပါတယ္…. ဒါေပမဲ႕ အဖိုးက သူဘယ္သူဆိုတာ
သိေနေသးတယ္ေလ” *
အဖိုးအို စကားေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ႔ရင္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္
ခံစားလိုက္္ရသလို ျဖစ္သြားတယ္… အဖိုးအိုေရွ႕မွာ မ်က္ရည္ မက်မိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္
ၾကိဳးစားျပီး ထိန္းလိုက္ရတယ္… အဖိုးကေတာ႕ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕က
ထြက္ခြာသြားခဲ႕ျပီ.. အဖိုးရဲ႕လက္နဲ႕ ကိုင္သြားတဲ႕ ကၽြန္ေတာ႕ လက္ေပၚက
ေနရာေလးမွာ သူ႕ဆီက အေႏြးဓာတ္ကေလး ခုခ်ိန္ထိ က်န္ေနေသးသလို ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲ
ခံစား မိတယ္… လက္ေပၚမွာ တင္မကပါဘူး..ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲမွာပါ
က်န္ေနခဲ႕တာပါ… အဲဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ရွာေဖြေနတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ခဲ႕တဲ႕ အခ်စ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားခ်င္ခဲ႕တဲ႕
အခ်စ္မ်ိဳးပါ…..
အခ်စ္စစ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ႕ ရုပ္ခံစားမႈ သက္သက္လဲမဟုတ္ဘူး…. စိတ္ခံစားမႈ သက္သက္လဲ
မဟုတ္ဘူး.. ကိုယ္ခ်စ္တဲ႕သူက ျပန္ခ်စ္သည္ ျဖစ္ေစ မခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ ..ကုိယ္႕ဘက္က
အျမဲတမ္း ခ်စ္သြားႏိုင္တဲ႕ ၊ဘာကိုမွ ျပန္လည္ရရွိဖို႕ မေမွ်ာ္လင္႕တဲ႕ အခ်စ္ကို
အခ်စ္စစ္ပါ လို႕ဆိုရင္ စာဖတ္သူမ်ား လက္ခံ ႏိုင္ပါ႕မလား….. ကၽြန္ေတာ္တို႕ တေတြရဲ႕
ဘ၀မွာ *အခ်စ္စစ္ *ဆိုတဲ႕ စကားလံုးကို ခနခနသံုးစြဲဖူး၊ ေျပာဖူး ၾကပါ လိမ္႕မယ္
… ဒါေပမဲ႕ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ ဘယ္လို အရာလဲ ဆိုတာ ကိုေတာ႕
အဓိပၸါယ္ဖြင္႕ဆိုပံုျခင္း ၊ နားလည္ လက္ခံပံုျခင္းေတာ႕ ကြဲျပား ၾကပါ လိမ္႕မယ္…
ဒီ ဇာတ္လမ္းေလး ထဲက အဖိုးအိုရဲ႕ အခ်စ္မ်ိဳးကို အခ်စ္စစ္ပါလို႕ ဆိုရင္
သေဘာတူတဲ႕သူ ရွိသလို သေဘာမတူတဲ႕ သူေတြလဲ ရွိေကာင္း ရွိပါလိမ္႕မယ္….
ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ ေမွ်ာ္လင္႕ျခင္း ကင္းတဲ႕ ခ်စ္ျခင္း တစ္စံုကိုေတာ႕
တန္ဖိုးထားေလးစားရမွာပါ……
ဇာတ္လမ္းေလးထဲက အဖိုးအိုရဲ႕အခ်စ္ကို ဦးညႊတ္လိုက္ရင္းနဲ႕ …စာဖတ္သူမ်ားလဲ
*အခ်စ္စစ္
*ကို ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိ ႏိုင္ၾကပါေစေနာ္….
1 comments:
အစ္ကုိၾကီးေရ ညီမေလး ပထမဆံုး မန္႔ေပးမယ္ေနာ္။ အဖုိးရဲ႕ အခ်စ္လုိ ခ်စ္နုိင္ဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနဆဲပါ. တစ္ဖက္မွာလည္း အဖြားလုိ အခ်စ္ခံရတဲ့သူမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္.... ေလာဘၾကီးသြားသလားပဲ..။
အဖုိးရဲ႕အခ်စ္က ေလးစားတန္ဖုိးစရာ စံျပအခ်စ္ဆုိတာ ညီမေလးလည္း အျပည့္အ၀သေဘာတူပါတယ္။ အစ္ကုိၾကီးလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...။
Post a Comment