တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ စုန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ေသာင္းက်န္းေနေလသည္။
ရြာသားမ်ားသည္ ႀကံရာမရ သည့္ႏွင့္ တၿခားနယ္မွ အထက္လမ္းဆရာႀကီးကို
သြားပင့္ၾကေလသည္။ မၾကာမွီ ထိုဆရာႀကီး ႏွင့္ သူ၏ တပည့္ ေရာက္လာ ကာ
စုန္းမႀကီးကို ပညာၿပိဳင္ရန္ ခ်ိန္းေလသည္။ စုန္းမႀကီး ႏွင့္
ဆရာႀကီးတုိ႕သည္ ရြာ ထိပ္ရွိ ကြင္းၿပင္တြင္ ပညာၿပိဳင္ၾကမည္ ၿဖစ္ေလရာ
ရြာသားမ်ားလည္း ရြာလံုးကၽြတ္မွ် အားေပး ၾကေလ သည္။
ဆရာႀကီး- ဟယ္ စုန္းစုတ္ ဒီရြာက အၿမန္ထြက္သြားစမ္း
စုန္းမ- ဆရာစုတ္ နင္ကေရာ ဘယ္ေလာက္စြမ္းလို႕လည္း
ဆရာႀကီး- သိၾကေသးတာေပါ့
ဟုဆိုက သူတပည့္ ဘက္ကိုလွည့္ ၿပီး“ ေပးစမ္းငါ့ရဲ႕ ေဆးႀကိမ္လံုး “
တပည့္ထံမွ ေဆးႀကိမ္လံုးယူၿပီး ပါးစပ္က ဂါထာရြတ္ကာ ေဆးႀကိမ္လံုးၿဖင့္
ေၿမႀကီးကို ရိုက္လိုက္ ေလသည္။ သို႕ေသာ္ စုန္းမႀကီးက မၿဖံဳ။ ဘာမွမၿဖစ္သည့္
အၿပင္ တဟီးဟီး ေတာင္ရီေနေသးသည္။ ထိုအခါဆရာႀကီးက တပည့္ ေပးစမ္း ေရမန္း
ဟုဆိုကာ ေရမန္းၿဖင့္ ပက္ၿပန္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ည္း အႏွီး ပင္။ ဆရာႀကီး
၏တပည့္ၿဖစ္သူမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြၿပန္ေနေလၿပီ။ ဆရာႀကီးမွ တဖန္
ေဆးလံုး တစ္ လံုးထုတ္ၿပီး မန္းၿပန္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ထိုေဆးလံုးၿဖင့္
ေပါက္လိုက္ေသာ္လည္း စုန္းမႀကီး မွာ မၿဖံဳေခ်။ ဆရာစုတ္နင့္ ပညာ
ကုန္ၿပီလားဟုေတာင္ေမးေနေသးသည္။ တပည့္ၿဖစ္သူမွာ ေၿပးဖို႕ၿပင္ေန ေလၿပီ။
ဆရာႀကီးက မေၾကာက္ရန္ေၿပာၿပီး
“ေပးစမ္း ငါ့ ေဆးလြယ္အိတ္“ ဟုဆိုကာ တပည့္ ထံမွ လြယ္အိတ္ကို ယူ၍အထဲမွ
လက္သီးဆုတ္ခန္႕ ရွိေသာ ေဆးလံုးႀကီး တစ္လံုးကို ထုတ္ကာ ပါးစပ္နားေတ့
မန္းမႈတ္ၿပီး လွ်င္ စုန္းမႀကီး ထံသို႕ ပစ္ေပါက္ လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါမွ
မီးလံုးႀကီးပြင့္ သြားၿပီး စုန္းမႀကီးမွာ အစိတ္စိတ္
အမႊာမႊာၿဖစ္သြားေလေတာ့ သည္။
ရြာသူရြာ သားမ်ား မွာ ဆရာႀကီးကို အလြန္ အမင္း ယံုၾကည္ ေလးစားသြားၾကၿပီး
လက္ေဆာင္ မ်ား စြာကန္ေတာ့ လိုက္ ၾကေလသည္။ အၿပန္ခရီးတြင္ တပည့္ကေမးေလသည္။
“ဆရာႀကီး ၊ ဆရာႀကီး ေနာက္ဆံုးထုတ္လိုက္တဲ့ေဆးက ဘာလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း
တစ္ခါမွ မၿမင္ဘူးပါလား“
ထိုအခါ ဆရာႀကီးက ေဘးဘီကို ၾကည့္ကာ ေလသံကို ႏွိမ့္လိုက္ၿပီး
“ဘယ္သူ႕မွာ ေလွ်ာက္မေၿပာနဲ႕ ကြ အဲဒါ ဂ်ပန္ေတြဆီက ရလိုက္တဲ့ လက္ပစ္ဗံုး“ ဟူ၏။
0 comments:
Post a Comment